Podczas zimnej wojny, około lat 1960., Nikita Siergiejewicz Chruszczow (ówczesny premier Związku Radzieckiego) przechwalał się przed narodami zachodnimi, ogłaszając, że jego naród ma statki, które mogą przeskakiwać przez mosty.
W tym czasie rosyjscy inżynierowie pod przewodnictwem Rościsława Aleksiejewa opracowywali hybrydową wersję samolotów i statków wykorzystującą „Efekt gruntu” jako jego główna zasada działania. Ten pojazd hybrydowy został nazwany „Ekranoplan” (z grubsza oznacza „samolot ekranowy” lub „nisko lecący samolot”). Pojazdy tego typu są również znane jako pojazdy działające naziemnie (GEV), pojazdy działające ze skrzydłem w ziemi (WIG), statki działające naziemnie, samoloty ekranowe i statki typu Wing itp.
Efekt naziemny to zjawisko polegające na sprężaniu powietrza na skutek bliskości skrzydła do ziemi, co prowadzi do powstania poduszki powietrznej pod skrzydłami. Powoduje to zmniejszenie oporu samolotu i jednocześnie wytwarza dodatkową siłę nośną. Aby osiągnąć ten efekt, rosyjscy inżynierowie opracowali rodzaj podwodnego zestawu skrzydeł i skonfigurowali je w górnej części statków.
Ekranoplany były koncepcyjnie ulepszeniem w stosunku do istniejących wówczas wodolotów, w przypadku których podwodne skrzydła zostały usunięte i przymocowane do górnej części statku. Kiedy Ekranoplan działał z wystarczającą prędkością, skrzydła te prowadzą pojazd do uniesienia nad wodę dzięki efektowi podłoża. Taka konstrukcja z kolei nie tylko doprowadziła do zmniejszenia tarcia powodowanego przez wodę na statkach, ale także umożliwiła temu hybrydowemu pojazdowi unoszenie się nad wodą.
·
W 1972 roku Rostisław Aleksiejew wprowadził na rynek „Orlyonok”, czyli A-90, będący amfibijną wersją pojazdu naziemnego. Był w stanie pokryć Morze Kaspijskie od jednego krańca do drugiego w około 1 godzinę i mógł pomieścić 200 w pełni uzbrojonych żołnierzy piechoty morskiej wraz z dwoma pływającymi czołgami (APC, BWP) i ich załogą na pokładzie. Miał zdolność unoszenia się około 200 metrów nad powierzchnią wody.
Ta bestia pojazdu mogła osiągać prędkość około 500 km/h i miała zasięg około 2000 km. Maksymalna masa startowa Luna wynosiła 380 ton i był wyposażony w osiem silników turbinowych NK-87, które pomagały w osiągnięciu lotu. Łun był także wyposażony w sześć radzieckich rakiet przeciwokrętowych „Mosquito” (najnowocześniejszych w tamtym czasie rakiet na świecie).
Chociaż nazywano je komarami, były one dość szybkie i mogły poruszać się z prędkością ponaddźwiękową (2,500 km na godzinę). Pociski te mogły latać dość blisko powierzchni morza (około 5-7 metrów nad powierzchnią morza). Jego zdolność do podróżowania blisko powierzchni morza utrudniała ich wykrycie i przechwycenie przez instalacje przeciwrakietowe. Opracowano tylko jednego Luna i chociaż był to wynalazek do walki bojowej, wypłynął tylko raz 16 lipca 1986 roku i od tego czasu leżał na plaży na Morzu Kaspijskim.
Poszczególne fazy produkcji Ekranoplan na całym świecie można zobaczyć poniżej na osi czasu:
Projekt Ekranoplan nie mógł przetrwać zmiany na najwyższym szczeblu wojskowym, przywództwie politycznym i globalnej atmosferze. Wraz z rozpadem ZSRR projekt został ostatecznie porzucony, ponieważ uznano go obecnie za kosztowny i niepotrzebny.
Działanie Ekranoplanu opiera się na konfiguracji skrzydła i jego rozmieszczeniu. Ekranoplany mogą być wyposażone w różne typy skrzydeł o różnych konfiguracjach. Niektóre z nich są następujące:
Są to typy skrzydeł, które swoją krawędzią spływu stykają się z podłożem. Powietrze zostaje wtłoczone do zamkniętej wnęki skrzydeł i zwiększa ciśnienie. Tego typu skrzydła mają skrzydło o małej rozpiętości i niskim współczynniku kształtu. Tego typu skrzydła są zwykle proste i mają zerową zbieżność, a ogon ma dużą powierzchnię. Ogon stabilizuje jednostkę na różnych wysokościach nad ziemią.
Reverse – Delta Wings zostały opracowane przez Alexandra Lippischa. Tego typu skrzydła są skonfigurowane w taki sposób, że platforma statku ma skrzydła o niskim współczynniku kształtu, a skrzydła są anedryczne i wygięte do przodu. Jego ogon ma mniejszą powierzchnię w porównaniu ze skrzydłami barana. Skrzydła te umożliwiają stabilny lot w kontakcie z ziemią poprzez samostabilizację.
Skrzydła tandemowe mają dwa skrzydła, przy czym jedno skrzydło jest umieszczone za drugim. Jednostki wyposażone w tego typu skrzydła miały ograniczoną stabilność, niską zdolność żeglugową i duże prędkości startu. Skrzydła Tandem mogą mieć trzy typy konfiguracji: –
Ekranoplany zostały wprowadzone w Związku Radzieckim w 1966 roku i były używane do początku lat 1990-tych. W tym okresie wprowadzono pewne zmiany i ulepszenia, aby wprowadzić nowe modele Ekranoplans. Jednak ich użycie i produkcja zostały wstrzymane przez rząd rosyjski ze względu na ich nieużyteczność w tamtym czasie. Niektóre z przyczyn tego samego są następujące:
Autor
Admin
ODBLOKUJ MOC
Twojego Pomysły
Podnieś swoją wiedzę patentową
Ekskluzywne spostrzeżenia czekają na Ciebie w naszym biuletynie
Poproś o oddzwonienie!
Dziękujemy za zainteresowanie konsultantami TT. Wypełnij formularz, a my wkrótce się z Tobą skontaktujemy
Poproś o oddzwonienie!
Dziękujemy za zainteresowanie konsultantami TT. Wypełnij formularz, a my wkrótce się z Tobą skontaktujemy
